La noh staić vada.
Padobny da kamielaŭ,
Abłoki tam, vidać,
Na dnie, zakamianiełi.
Tajemny šept tryścia,
Ziaziułi łik adčajny
To ścichnuć, to trymciać
I niešta aznačajuć.
Praročać skarb znajści
U zła drymučym schovie,
Praz tvań zrabić naścił
I być napahatovie.
Takoje toj biady,
Dy što hublać, urešcie?
Da boskaj barady
Adziny šlach u hrešnych.
Tym bolej čas naśpieŭ:
Tryvalej žyć sa skarbam.
Sa skarbam možna pieć,
Sa skarbam ciopła skabam.
Siabram byłym: ciu-ciu!
(Pryjšłi na darmavinu.)
Łupi sabie kućciu,
Kućcia smačniej pry vinach!
A zaźvinić dukat,
Dyk zajzdraść rot raźziavić.
(Nia kožny advakat
Abvierhnie sutnaść źjavy.)
...Tym časam daŭsia znak:
Voś tut jana, nirvana,
I tam žadany hlak
Na dnie zamuravany.
Tut viecier (pry łamach) –
Pavietra koŭć hłyboka –
I z krektam razłamaŭ
Kamiennyja abłoki.
|
|
